fbpx

De hele wereld staat momenteel een beetje op zijn kop. De manier waarop we dingen altijd hebben gedaan, is ingestort, en dat is in sommige opzichten goed nieuws en op andere manieren beangstigend nieuws.

Ik ben hier in Chicago en we hebben gisteren een storm gehad. Bij mij thuis is er momenteel geen stroom, geen elektriciteit, geen gas, geen internet. De zeer oude iep is gebroken en hangt boven mijn veranda. Het is zo, zo dramatisch! Vanmorgen stond ik in het steegje erover te praten met mijn buren, wachtend op de komst van de reddingsploegen. We zijn allemaal veel meer vertrouwd geraakt met het dagelijkse komen en gaan van elkaar sinds de pandemie. Toen bracht deze storm de hele dynamiek naar een ander niveau.

Ik was me er bewust van, daar ik met mijn buren stond, hoeveel ik van deze mensen houd. Mijn hemel, dit is wat er nodig is om me open te stellen voor deze gevoelens van verbinding, genegenheid en tederheid met andere mensen die de hele tijd om me heen zijn. We zwaaien komen en gaan, maar dit is een passage, een levenspassage waarin we ons bevinden en samen wandelen.

Samen en toch weet ik dat ik alleen mijn eigen deel kan lopen. Net als jij. Ik kan jouw pad niet bewandelen en jij kunt de mijne niet bewandelen, maar we kunnen samen onze individuele paden bewandelen. Dit maakt een extreem brede snelweg, met ruimte voor ons allemaal.   

Toen ik er voor het eerst aan dacht om over Manifesting te schrijven, dacht ik: "Oké, ik ga je een paar geweldige ideeën geven en je kunt erin springen en ze uitproberen." Maar toen dacht ik: "Nee. Laten we het hebben over manifesteren in de wereld zoals de wereld werkelijk is. " Het werd me overduidelijk hoe belangrijk het is om te denken in termen van Manifesteren in de wereld waarin we ons werkelijk bevinden.

Ik heb onlangs een live online les gevolgd in Azië. Er was een klaslokaal in Taipei, Taiwan en een klaslokaal in Shanghai, China, en ik ben hier in Chicago. Het was fascinerend! Wild en wonderbaarlijk. Toen ik voor het eerst met dit werk begon, gebruikten we papieren folders en enveloppen en hadden we mailinglijsten en telefoontjes. Ik had nooit gedacht dat we deze dingen zouden kunnen doen, maar hier zijn we dan!

Terwijl ik de les online deed en dacht dat het geweldig is, het is leuk, en ik ben natuurlijk opgewonden, werd ik me bewust van een paar studenten die echt overstuur waren omdat ze hadden gevisualiseerd dat ik er persoonlijk naartoe kwam. Dat is zo leuk en zo lief, maar hier is het probleem: het kon niet gebeuren. Geen visualisatie, meditatie of affirmaties konden me naar China vervoeren, omdat transport niet beschikbaar is. Niets persoonlijks voor alle betrokkenen, het is op dit moment gewoon geen haalbare optie.

Hun verwachting was: "als ik dit goed genoeg visualiseer, als ik het goed doe, dan krijg ik wat ik wil."

Hier is het probleem. Het is niet waar.

Een van de grootste uitdagingen voor ons allemaal is "Wat betekent het om te manifesteren", vooral in tijden als deze. Oude voorspelbare manieren om iets te bereiken zijn verdwenen en gestandaardiseerde methoden om resultaten te produceren zijn zinloos. Het lijkt erop dat we twee mogelijke paden voor ons hebben geopend. Ten eerste, het pad van slachtofferschap, waarin we nemen wat op ons pad komt, hoofden naar beneden en monden dicht. De andere is de optie voor stroomvoorziening en bediening. Hier nemen we de controle over, forceren we onze wil en staan ​​we erop dat iedereen buigt voor onze verlangens.

De realiteit zit er ergens tussenin. De vraag wordt nu: hoe zit het met mijn gekoesterde dromen? Wat nu? Leven in een onherkenbare wereld, totaal anders dan zelfs maar een paar maanden geleden. Het is gewoon niet, en doen alsof het hetzelfde is als het was, is spirituele zelfmoord. In mijn eigen ervaring, als ik doe alsof er iets niet gebeurt, word ik er gewoon gek van, want als het gebeurt, gebeurt het.

Mijn interpretatie ervan kan zeker in een oogwenk worden getransformeerd. Maar de pandemie is de pandemie. De realiteit is de realiteit. Zo is het. Wat kan veranderen, is mijn begrip ervan en mijn relatie ermee, maar Covid 19 is in volle gang, met of zonder mijn toestemming!

Hoe zit het met onze dromen, verwachtingen, wensen en verlangens? Wonen in het hart. We dragen ze al jaren rond. Misschien heb je een visie en een plan, maar op dit moment is het plan uit het raam. Dus de echte vraag is "hoe gebeurt iets?" Betekent dit dat we hopeloos zijn, gedoemd tot nul vervulling? 

Ik merk dat er een ruimte is, de Realm of Engagement, waar ik mijn persoonlijke dromen, verwachtingen, wensen en verlangens tot leven breng. 

De verlangens zijn nog steeds springlevend: het verlangen naar verbinding, om mijn werk te delen, verbinding te maken met studenten…. Maar hier is de realiteit. Er zijn geen vliegtuigreizen, geen internationale reizen, niets van dat alles. Het gebeurt nu niet. Ik kom niet alleen niet naar jouw land, jij komt ook niet naar het mijne. Betekent dit dat mijn dromen, hoop en wensen volledig uit het raam zijn? Nee! Het betekent dat ik mijn gehechtheid aan hoe ze eruit zien, moet loslaten.

Als ik erop blijf volhouden dat mijn dromen passen bij een bepaald beeld, dat ze een bepaalde vorm aannemen, zal ik teleurgesteld zijn. Maar het blijkt dat ik nog steeds in contact kan komen met studenten, maar het moet nu virtueel zijn.

Wat ik moet doen, is mezelf openstellen voor de realiteit waarin ik me bevind. En dit is een realiteit waarin virtuele verbinding werkt. Als ik stop met het beoordelen van de weg waardoor mijn goed komt, kan ik ervan genieten. Als ik niet meer denk dat online niet zo goed was, raad eens wat er gebeurt? Het begint echt te bloeien.

We willen onze aandacht vestigen op de ervaring die we hopen te hebben. De ervaring die ik zoek, is de ervaring verbonden te zijn met jullie, mijn studenten. De ervaring waarin jij en ik een uitwisseling hebben. Ik hou daarvan. Als ik wacht, als ik bang, eigenwijs, veroordelend ben, dan zal ik je missen!

De vraag wordt: "Wat wil ik?" Wil ik de afbeelding? Wil ik het formulier? Of wil ik de ervaring? Door te focussen op de ervaring en de vorm los te laten, komt het leven binnen en hebben we wonderen. Er gebeurt iets. Er is een alchemie wanneer ik mijn hoop, dromen en wensen tot leven breng in de wereld waarin ik mezelf bevind, de wereld zonder vliegtuigen, de wereld van virtuele realiteit. Als ik het zo goed mogelijk laat gaan, weet je wat er gebeurt, dan merk ik dat er zoveel manieren zijn waarop jij en ik verbinding kunnen maken.

En ik ben zo dankbaar, want wat belangrijk is, is dat we deze verbindingen kunnen leggen en de vorm kunnen loslaten.  

Geïnspireerde manifestatie ligt ergens tussen wat we willen en wat werkelijk mogelijk is, in het rijk van betrokkenheid. Dit rijk is een dimensie waarin onze kostbare verlangens worden gecombineerd met het gewone menselijke leven, precies zoals het is, en voila! Wonderen gebeuren. 

In deze tijden van ongekende verwarring en transformatie verdienen we een realistische, levensvatbare, geïnspireerde benadering van onze oprechte dromen en de wereld waarin we ons bevinden. Probeer dit en kijk wat er daarna gebeurt. Het is misschien wel duizend keer beter dan je oorspronkelijk had verwacht!